Classic Poem

C HA'N fhaod sinn caoidh, no gal, an diugh,
Ged nach 'eil grian a' dearrsadh;
Tha 'n t-uisge 'biathadh a' mhaoth-rois,
Air broilleach caomh a' Mhaigh;
Gu tartmhor chrom na fl u ir an cinn,
Ach u raichidh an ailleachd;
'S gur maiseach bhios iad, 'n uair 'thig grian
A ris le gathan aigh.

Na neoil tha dorch ach theid iad seach,
'Us seinnidh sinn gu ceolmhor;
'S le fiughair sealltuinn, air son soills',
Gu'm fuadaich sinn gach bron;
Am maireach bidh a' ghrian a mach,
S a' choill air chrith le orain;
'S gach cuiseag 's feornain 'n deigh nam fras
Na's u rair' air gach lon.

Tha 'n iarmailt fliuch, 'us fuar, an diugh,
Ach cha bhi sinn fo ghruaman;
Thig creideamh, 's gradh, air aoidheachd leinn,
'S bidh dochas uasal grinn;
Ag itealaich gu manranach,
Mu 'n mhaireach shoillear bhuadhar,
'S am bi gach fl u r fo bhlath na'r ceum,
'S na h-eoin ri ceileir binn.

Agus ged a thig an Geamhradh oirnn,
Le gaillinn 's cathadh fiadhaich;
O, cumamaid air cridh'chean treun,
Le cuimhne gu 'n tig grian;
Gu ceolmhor direamaid a' bheinn,
Ged's cas an ceum 's ged 's fiar e,
Na 'mullach bidh sinn fad o's cionn
Gach ceathaich agus sian.